Płatnerze hiszpańscy Miniaturka historyczny miecz tai chi stal toledańska (24) (PŁATNERZE HISZPAŃSCY)

MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL TOLEDAŃSKA - wysmakowanY I poręcznY NOŻYK DO LISTÓW

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA atrakcyjna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych. Replika nie jest naostrzona ani przypasowana do ostrzenia. Ostrze wyprodukowane jest ze stali toledańskiej.

cena nie mieści skrzynki drewnianej. By ją zamówić wystarczy wysłać do nas maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu

Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

Materiał:

wysokowęglowa stal toledańska (od czasów wieków średnich stal toledańska była uważana za najkorzystniejszy w Europie materiał do wyrobu wspaniałej broni białej)

DŁUGOŚĆ: 24-26CM

WAGA: 0,2 kg
(24)

PONIŻEJ KILKA ciekawYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:

"Taijiquan (wym. Tchaj-dźi-ćchuen, dosł. Pięść taiji) - to zaliczana do grupy tzw. Systemów wewnętrznych (neijia) chińska sztuka walki, która coraz częściej traktowana jest jako związana z chińską filozofią gimnastyka medytacyjna (patrz niżej → Taijigong).

Taijiquan
jest oparte na koncepcji taiji (dosłownie: pokaźna ostateczność), opisującej świat, w którym z pierwotnej jedności (wuji) wyłoniły się komplementarne pierwiastki yin i yang; słowo quan - "pięść" to użytkowane określenie stylów walki w Chinach. Taijiquan można tłumaczyć także jako "pięść wielkiej ostateczności", bo to forma samoobrony stosowana jedynie w sytuacji, gdy niemożliwa jest ucieczka czy negocjacje (szeroka część technik ma na celu fizyczne unicestwienie przeciwnika).

Trening obejmuje przeważnie tzw. Ćwiczenia podstawowe (jibengong), formy, czyli złożone układy ruchowe (tzw. Formy, taolu), w tym z bronią (np. Z mieczem, czyli taijijian), ćwiczenia z partnerem nazywane przepychaniem rąk, albo pchającymi rękoma (tui shou), a także naukę walki i samoobrony. Trening jest zasadniczo różnorodny od treningu większości sztuk walki, w tym tak zwanych zewnętrznych (waijia) odmian Kung-fu/Wushu. Nie koncentruje się na typowo rozumianym treningu fizycznym, lecz raczej na pracy nad szczególną koordynacją ciała, a zwykle koordynacją między umysłem a ciałem, w oparciu o konwencjonalne koncepcje chińskiej nauki, takie jak qi - energia witalna i nei jin - siła wewnętrzna. Zgodnie z założeniami yi (umysł) prowadzi qi (energię witalną), a qi z kolei prowadzi ciało. Energię witalną qi uważa się za główne źródło tak zwanej siły wewnętrznej (nei jin), jaką posługuje się adept taijiquan. W niektórych szkołach stosuje się obecnie interpretację klasycznych pojęć bardziej zgodną ze stanem współczesnej nauki. W kategoriach myślenia cywilizacji zachodniej trening Taijiquan to:

trening wizualizacji - walka z wyimaginowanym przeciwnikiem (z założenia techniki T. Mają oddziaływać na układ nerwowy, zakłócać działanie krwiobiegu albo organów wewnętrznych, więc nie można T. Trenować z realnym partnerem),
trening koordynacji układu szkieletowego z mięśniowym - rozszerzanie szybkości i siły ciosu przy wykorzystaniu składowych sił przeróżnych partii ciała (np:wielka część siły i szybkości ciosu ręką generowana jest z siły nóg) przy wykorzystaniu powolnych ruchów zezwalających na obserwację działania układu mięśniowo szkieletowego i stopniowe udoskonalanie (do zastosowań bojowych) działania tego układu. Techniki bojowe ćwiczy się również w prędkim tempie.
trening reakcji na sytuację zagrożenia (gdy włącza się w organizmie reakcja walka-ucieczka) - kodowanie bojowych schematów działania (posiadających zadziałać automatycznie w przypadku pewnego ataku ze strony przeciwnika.) za pomocą wizualizacji, wolnych, precyzyjnych sekwencji ruchowych wraz z miarowym, skoordynowanym z nimi oddechem.
Taijiquan dzieli się na rozmaite style, z których najszczególniej znane i lubiane to: Chen, Yang, Wu, Hao i Sun. Trening taijiquan kojarzy się głównie z powolnym, płynnym wykonywaniem zestawów ruchów, tak zwanych form. Jednak mnóstwo form taijiquan łączy jednocześnie ruchy powolne jak i dynamiczne.

W XX wieku zaczęto w coraz większym stopniu wykorzystywać taijiquan jako formę ćwiczeń medytacyjnych dla zdrowia, relaksu i korzystnego samopoczucia. W wyniku czego aktualnie nieraz ćwiczy się taijiquan pomijając aspekt bojowy. Niektórzy z ćwiczących wręcz nie wiedzą, iż jest to sztuka walki. Wciąż jednak istnieją także szkoły tradycyjnego taijiquan.

Taijiquan współcześnie
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rozwinęły się trzy nurty, które oddaliły się od taiji quan rozumianego jako sztuka walki:

nurt sportowy, w którym taijiquan jest jedną z konkurencji sportowego wushu, w Chinach określanego jako bisai wushu, lub xiandai wushu. Ta odmiana taijiquan podlega rygorom treningu sportowego, a występ zawodnika w czasie zawodów jest oceniany według kryteriów technologicznych, estetycznych, gimnastycznych, i niektórych zasad standardowych dla taijiquan klasycznego. System oceniania jest zbliżony do gimnastycznego, skala ocen obejmuje od 0 do 10 pkt. Obok konkurencji taijiquan (układu bez broni, realizowanego solo) wyróżniamy jeszcze konkurencję taijijian (układ z mieczem, wykonywany solo).
nurt zdrowotny, nauczany z reguły w Chińskiej Republice Ludowej. Taiji traktuje się w głównej mierze jako ćwiczenie gimnastyczne, posiadające sprzyjać zachowaniu zdrowia i rozwojowi psychofizycznemu.
kierunek "duchowy", rozpowszechniony w latach sześćdziesiątych XX wieku na Zachodzie. Taiji zostało wmieszane w najróżniejsze koncepcje, pochodzące na ogół z ideologii hippisowskiej, a także z ruchu New Age. Traktuje się taiji jako ścieżkę rozwoju duchowego. Lecz według ekspertów jest to związany z modą kierunek, który najmocniej powierzchownie pojmuje taiji i rozpowszechnia znacznie zubożony obraz filozofii Dalekiego Wschodu.
Dla odróżnienia od klasycznego taijiquan w odniesieniu do powyższych zjawisk używa się często nazwy taijigong. Do taijigong zalicza się czasem na dodatek ćwiczenia, które noszą pewne podobieństwo do taiji quan, lecz z niego nie pochodzą.

Związki z filozofią chińską
Wbrew panującemu na zachodzie przekonaniu o silnych jednoznacznych związkach taijiquan z taoizmem, widoczne w tej sztuce są wpływy różnorodnych chińskich systemów religijno-filozoficznych. Słowo taiji obecne w nazwie stylu jest pojęciem pochodzącym z księgi Yijing, a później przejętym poprzez neokonfucjanistów. Liczba ruchów (108) w tzw. Długiej formie (obecnej w większości stylów taijiquan) oraz nazwy ruchów z niektórych form (np. W stylu chen: "Wojownik Buddy uderza w moździerz") świadczą o inspiracjach buddyjskich"1.

1-Taijiquan [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2010-03-2 16:01Z [dostęp: 2010-03-4 16:54Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Taijiquan&oldid=20570281